Ölüyorken Şiiri - Feride Cetin

anıların denizine dalmak için gözleri sımsıkı kapatmak zorunda değil ki insan
bazen eller dünyanın en zor işini yaparken
boğazına takılı kalmış hevesleri insan kusarken
o anılar kalbi yoran mahluklara dönüşürken
önceleri zevkle ciğerlere dolan zehrin dumanı paramparça eder bu kez anılarla birleşip gözleri
ve benim gözlerim paramparçayken bile hayalini kurarım görmenin
o an görmenin hayali
bile hayaldir

o andan sonra hiçbir şey olur tüm anılar
şimdi boşlukların denizlerinde boğuluyorlar

kurtaran bir elin varlığından habersiz
sırta değen bir çift el olsa halbuki
...

ben yılgın gözlerin ardında masallar buldum
ve sonlarını mutluluklarla değiştirip durdum
oysa sadece dinlemek ve unutmak gerekirdi onları
böylesine yorulmak eş olmazdı boşluklara çığlık atmakla

ben her kara kalbin ardında bir parça umut aradım
ve yıllarımı o parçaları birleştirip yeniden sahiplerine satmakla harcadım
oysa sadece toplayıp gitmek gerekirdi tezgahı
akşam bile olmadan

ben bir çift elin hayalini kurup durdum
boğulurken derin acıların
kaderine terk edilmiş kanlı yataklarında

oysa o eller benim varlığımı yıkık evlerin kirli çatılarına gömenin
üstüne toprak bile örtmeyenin
gözlerimin en dibine bıçak saplayanın ta kendisidir