Anfora Şiiri - Ayşe Uçar

tanrı
gözümün perdesini uçurdu
dip bir dalganın eşiğinden
saldı okyanus çölüne
binlerce sarsıntının çığlığını
taş bir sofanın ayak ucuna boşaltayım diye

ellerime salkım salkım yalnızlık
dudağıma üzüm bağlarından hüzün şerbeti
sırtıma kırlangıç tepelerinden yüksek keder
önüme kısa bir de uzun yol bıraktı

an-fora!
çıldırmanın hazzında...
uçuşuyor saniyeler dakikalar yıllar
ayağı aksak medeniyet geride
ve cehalet hep iki adım önde
kalabalık metropoller, sekizgen piramitler
çelikten köprüler ağı...
ah! metal yığını dünya, öksürsen savaş
tıksırsan ölüm

ışığın gözbebeğinden çivili adamlar geçiyor
ve karanlık kan söktürüyor sokaklara

kayboluşun masalını anlatıyor pireler berbere
ki o masal hiçbir umut vaat etmez
eski bir marşandiz garına benziyor hayat
ki terk- etmiş insanlık, virane ruhları, taşlaşmış kalpleri
paslanmış duyguları mesken tutmuş cam gözlü
alaca baykuşlar

......

koşa koşa yoruldum
döne döne vuruldum
meczup bir ruhun melankolik sokaklarında
gayrı tutunmaz mı elim
bir sufi’nin çıplak eteğine

ah! melâl
yüreğim damarlarını kesen bıçak
yok mu toz bulutlarını savuracak bir rüzgâr
içimdeki korkuyu alt edecek fırtına

…..

tanrı gözümün perdesini uçurdu
çıldırmanın hazzında zaman
an-fora! ...

h i ç l i ğ i n ortasından geçen nazlı ırmak
yağmurun esintisinden vazgeçtim
çok mu ırak
yolun sonu...

(08-09-2013)