Andız Tohumuna Sevdalanmak.

Andız tohumu gibi girdi,
Sevda nedir,aşk nedir,bilmeyen,
Yılların taşlaştırdığı,yüreğime,
Hiçbir yel,hiçbir yağmur,
Buz kestiğinde ortalık bile,
Etkileyememişti yüreğimi,
En usta hakkaklar bile,
Yontmaya cesaret edememiş,
İşleyip,kıramamıştı,yüreğimi.

Ne bilirdim ben,
Bir güzelin andız tohumu olup,
Taşlaşmış yüreğimin,
Çatlağından içeri girip,
Kök salacağını?
Yüreğimin derinlerine inip,
Dallanıp,çiçek açacağını?

Önceleri sevinmiştim,
Andız da olsa, yüreğimde,
Bir sevda kök salacak,
Taşlaşmış yüreğim bir gün,
Sıcak güneşe kucak açıp,
Yağmur tanelerini içerek,
Andız kökünü yeşertecek,
Çiçeklerini açacaktı.

Yetmedi andız tohumuna,
Taşlaşan yüreğimdeki,
O sıcacık sevda dolu yuva,
Büyüttü köklerini,sarmaşık gibi,
Her yanımı sardı,sarmaladı,
Acımadan sonunda,parçaladı,
Un ufak etti yüreğimi.
Bin parçaya bölündüm,
Dağıldım rüzgarın koynunda,
Şimdi esen yelin önünde,
Sürüklenen toz halindeyim.

Andız tohumu sevdam,
Taştan da olsa,onu sevip,
Yurtsuz,barksız gönlüne,
Kendini sığınak yapan,
Yüreğimi parçalayınca,
Fırtınanın kopardığı dal gibi,
Şimdi güneşin sıcaklığı altında,
Yağmur yağdıkça çürümekte,
Evsiz barksız bir başına,
Ölümü beklemekte,çaresiz.

Yüz yıllara dayanmış,
Ne badireler atlatmış,
Taşlaşmış da olsa yüreğim,
Bir andız tohumunun sevdasına,
Cilvesine dayanamayarak,
Yüreğinin sıcaklığını açmış,
Andız tohumunu yeşertip,
Çiçek açmasına sevinmişti,
Bir çiçeğe sevdalanmanın bedelini,
Paramparça olan yüreğim,
Acımasızca ödemişti.