Anayurdumdan Uzakta Şiiri - Alpaslan Akdağ

__________“yurdum benim, şahdamarım…” ahmed arif

hüzzamlı sabahların ıpıslak serinliğinde
buğulu çayırlara sinmiş fesleğen kokunu
bırakıp
ardım sıra
terk eyledimse içim yanarak
bir lokmalık sıcak ekmeğin
ve bir avuç umudun
gonca güller hatırına
toprağını
mehtabını
maviş atlaslara bulanmış çivit göğünü
yaşamak gerektir belki de
derince nefesler soluyabilmek için
lâl ufuklar ardına mevzilenmiş
kardeş kokulu ol sabahlardan…

işlenmiş günahın ben olayım ey amed!
körpecik düşün
ya/saklı sevdan
belalı dağlarında yeşeren asmin çiçeğin
asi fırat’ın, gülendam dicle’n
ve susamış kıraç sahralarına
direnişin yiğitçe türkülerini
damar damar muştulayan
nazlı gelincikler gibi süzülen
hamravat suyu’n…

yarınlar usumuzda kör karanlıktır bak!
bilekler bükülmüş
kor yürekler kırgın
ve sen ötelerdesin ey şehr-i kadim!
sen
taaa uzaklardan göz kırpan
cam kanatlı düş ülke
ben ki
yapayalnız ve yılgınım berilerde
melankolik bir kalem ehli kadar
birazda küskünüm
ve hep, tek tabancayım sevgili
namluya sürülmüş son mermiyim, sıcak!
“kararan geceye and olsun ki…”

ç/ağlayan kirpiklerim var gölgesi yanardağ!
çökmüş omuzlar üstü ve ağır adım
ecelsizce göçüp giden
koç yürekleri gördükçe
ölesim gelir, havadar tenhalarda bazen
onulmaz çentikler atılır içremde yangın
kördüğüm boğazıma jiletten tel örgüler
anayurdum benim ey!
o yabanıl çalı kuşu sesini
duyurmadan hiç kimselere
al ipek yorganına sarınmak için sımsıkı
aç bağrını
ve avlunu
ve kucağını
iki metrelik kör çukurlarına yaz beni!
ben-u sen burcu’na cesedimi gömüver…

2013/

Değirmen Dergisi Sayı-37/38 - 2013