Anayı Ağlatanlar Şiiri - Haşim Kalender

Bir ananın feryadı delerken yürekleri
Canım diye sardığı can evinden vuruyor
Duvar olduğu yuva bel vermiş direkleri
Saçları süpürgesi yavrusunu koruyor

İki sabi seyreder akıl ermez işleri
Yetim olmasın diye hayra yorar düşleri
Kader deyip ah eder ayyuka gidişleri
Şikâyeti Mevla’ya divanında duruyor

O ki her şeyi görür görmez sanır kör olan
Nefis şeytan üçleşir oyalar renkli yalan
Melekleşirken kadın başka kadın bir yılan
Bitirirken sevdayı sadakatler eriyor

Her çiçekten bir parmak bal yapmak mı muradın
Sandığın doğrularla doğrulardan ıradın
İki dünya harabe belayı sen aradın
Yıkıntılar içinde boş hayaller kuruyor

Aşağıdan aşağı koşar adım yol alır
Amelindir yoldaşın fani burada kalır
Çocukların gözyaşı seni gitmeden bulur
İster istemez yürür hedefine varıyor

Kara saçlının ahı yerde kalmaz bilesin
Beyim sanan serseri sen nefsine kölesin
Gülerken vurdumduymaz ağlayana çilesin
Sonbaharın sonudur yeşersen kış vuruyor

Hani babaydın birde reis idin bu eve
Döküldün ufalandın nefis denen o deve
Adamlığın yıkılan dişi kuşundur yuva
Başı çeker şeytanın ipinden guduruyor

İki ayak iki el insan olmaya yetmez
Kalender deyip dinler her halli insan bitmez
Yüreği güzel olan kötüyede kin gütmez
Girmiş sesizliklerde manaları sarıyor

04. 11. 2011