Anaya Mektup..... Şiiri - Çiğdem Çolak

Özledim;
Annem seni, evimizi, sobamızı
O yemyeşil bahçemizi
Dertleştiğim ağaçları, kuşları
İlkbaharda açan zambakları
Kuyumuzu özledim,pınarlarını
Oluğunda halı-kilim yıkamayı
Odamı, arkadaşlarımı, kendimi bile
Köyümdeki beni
Ben okuyorum anne, adam olmak için
Burada yalnızım, sensizim, kimsesizim
Sigaraya bile başladım
Bizim oraları gibi sandim
Herkese güvenip, doğrularımı uyguladım
Burası köyüm gibi değilmiş anne, bocaladım

Şimdi çok değiştim ben
Hayat yaşadıkça neleri öğretti
Sen hep söylerdin annem,
Keşke hiç büyümesen yavrum diye
Kızardım sana hani,
Bir an önce büyümek isterdim
Yine haklı çıktın anam,
Büyüdükçe sorunlarıyla büyüyormuş insan
Sen beni böyle yetiştirmedin
Sevmeyi öğrettin dünyayı, tüm yaratılanı
Fedakar olmayı, sabrı ve maneviyatı
Anlatmadın sen bana kini, öfkeyi, riyayı
Ama tanıdım bu kirli dünyayı,
Çıkar için kendini bile satanları
Duygudan yoksun robotlaşan insanlığı,
Hepsini, herşeyi gördüm artık
Bu insanlıktan tiksiniyor,
Kabullenemiyorum ruhsuz olmayı...

Özledim;
Köyümün havasını, suyunu
O güzelim toprak kokusunu
Anneannemi, dedemi, tandır evini
Pişirdiğin sıcacık bazlamaya
Tereyağı sürüp yemeyi,
Tatillerde dantel örmeyi, düğünlerimizi
Köyümün o tertemiz, sıcacık insanlarını
Elleri nasırlı ama yüreği yumuşacık....

Çocukluğumu arıyorum canım anam
Eskiye öyle muhtacım ki, sizlere
Ben buraları sevemedim,
Buralarda beni işte.

Ama merak etme sakın
Ben diktiğin aynı fidanım
Dallarım ne kadar çürüsede
Senin su verdiğin o sağlam ağacım! ...

Aralık-98 Nevşehir