Anarşik Eylem Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sahi beni olduğum gibi sevebilir misin?
En değerli varlığım olabilir misin?
Yorulduğumda, üzüldüğümde elimi sıkı sıkı tutabilir misin?
Yalnızlığımla sev beni,
İzmir’in caddelerine çiz gözlerimi.

Şimdi okun yaydan çıktığı anlardayım.
Sana gelsem korkuyorum,
Gelmesem yapamıyorum.
Tezatlar içinde başlayan, prematüre bir aşktı kucağıma ansızın bıraktığı hayatın.
Ben bile isteye sevdim.

Anarşik bir eylemdi gözlerimin kirpik uçlarıma savaş açması.
Durağan bir acı,
İnilti, serzeniş.
Sen kırıklarının yüreğime doluşu acılıydı.
Yıllarım yaralarımı sarmakla geçti.
Bir dilin titreyen sözcükleri arasındayım.
Omurgası kırılmamış yarınlarımın,
Kangren olmamış sevdamın diyetini ödüyorum.

Kelimelerin dilini yuttuğu anların ayazındayım.
Dilimin ucunda bir harf,
Tükürmekle yutmak arasındayım.
Kalan mı suçlu, giden mi?
Sorular çok, cevaplar yok.

Cevapsız soruların içinde isyanlar büyütüyorum.
Her kırık parçamdan yeni bir ben doğuyor.
Ve senin yokluğunda bile
Ben, kendi yangınımda kavruluyorum.

Gecenin en sessiz noktasında anlıyorum;
Sevda, bazen sadece ağır bir zincir.
Bazen ise bir direniş,
Ne kalan özgür,
Ne giden huzurlu misali.

Kelimelerim susuyor,
Susmak en yüksek çığlık oluyor.
Kalbim, kendi gölgesine mahkûm;
Her atışı biraz daha yankısız, biraz daha boş.

Aşkın da bir ölüm biçimi var anlıyorum,
Ve ben,
Senin adını taşıyan bu mezarda
Kendi ellerimle kendi bedenimi gömüyorum.
Dokunma bana hayat ben yüreğimin katiliyim.
10.09.2025 17:08