Ananın Feryadı Şiiri - Hanife Saban

Bir kere verdim seni toprağa
Alnından öpe öpe...
O tertemiz ruhunla
Selam gönderdim güneşe

Toprağına su istemedim
Suladım göz yaşımla
Sıktım çakıl taşlarını
Ellerimi kanatırcasına
Her bir parmağımdan hırsla
Elektirik akiyordu sanki
Dünyanin öbür ucuna

Bu yürek korkarmıydı
Bu ana ağlarmıydı
Ne olmuştu bu dünyaya
Göz koymuştu küçük vücuduma
Göz koymuştu ekmeğime, uykuma
Degişmişti ucu delik metal parçasina
Gözüm yoktu ötekinin havyarında
Hele hele kanlı kürk paltosunda

Keşke demirin hiç olmasaydi dünya
Keşke bakırın, çinin, altının
Hiç olmasaydı
O zaman ne yapardı bu endüstri şeytanları
Muhakkak bir çaresini ararlardı
Ağlatırlardı seni tekrar yedi yerinden
Dem vururlardı belkide cininden, perisinden
Muhakkak yedi hüner çıkarırlardı
Bilinmedik yerlerinden

Güvenim yok artık insanlık adına toplanan toplantılara
Güvenim yok artık kuçağını açanlara
Isteselerdi düsmezdi ücgünlük bebek topraga
Ama
Sen bir kere öldün bebeğim
Bunlar bin kere ölüyor
Son bir kez
Ihtiyar delikanlıyı oynuyor

Bir alay çocuk bir alay
Uyanıyor ümitli gözlerle
Bakıyor bir geçmişe, bir geleceğe
Süslüyorlar seni
En güzel çiçeklerle
En parlak incilerle
Yemin ettiler hep bir ağızdan
Dünyayi düzeltmeye

Bense güneşe verdim seni
Alnından öpe öpe öpe...

21.08.1992

Hanife Saban