Anama mektuplar 2 Şiiri - Bayram Mecit

Dilim tutulaydı ondan söz ettim,
Bir daha duyarsan kır beni anne.
Yari yüzündeki nura benzettim,
Artık karanlığa sor beni anne.

Nasılda büyüttüm onu gözünde,
Yalanı yok dedim hiç bir sözünde,
İlk göz ağrınızsam ikinizinde,
Nasıl görebilir kör beni anne.

Bir görsen, daha toy, tıfıl çağında,
Burnu ya havada, ya Kafdağında
Yer var mı bağrında, kalp kundağında,
Yeniden sinene sar beni anne.

Hele ki beklesin onu candaşı,
Yetişmez ardından bin sapan taşı.
Bense dostlarına çıkınca karşı,
Düşmanı yerine kor beni anne.

Toprağın gerdanı tohumu saklar,
Tohum fidan olur, göğü kucaklar.
O çorak bağrına erene kadar,
Gök diye kandırdı yer beni anne.

İftarı, sahuru bana mühletli,
Bir bilsen bağrımı ne bereketli.
Hem niyetli hem de kötü niyetli,
Orucu bozmadan yer beni anne.

Bir hata işlesem tüm alem duyar,
Isıtıp ısıtıp önüme koyar,
Beni bir de kara böceği sayar,
Sen gel de öcüye ver beni anne.

Bir bilsen, ne yandım, nasıl üşüdüm,
Çivi kestim, serde yari taşıdım.
Ben onda dört mevsim kışı yaşadım,
Üşütür mü artık kar beni anne?

Azaddır gönlümün deli belası,
Artık ne deliyim, ne müptelası.
Bülbülün çektiği dili belası,
Anarsam kapından sür beni anne.