Seni anlatabilmek, sana hemde,
Bilmem ki hangi kelime, hangi sözle?
Her sülietin bir tabiri vardır amma,
Senin tarifin yok. Sırsın, belki muamma.
Ah o gözler; karanlık demek, gece demek,
Gece gibi örten, saran ve gizleyen demek.
O gözlerde en büyük acı, birde gizli telaş,
Yaşayamadığın hayaller ve dökülen o yaş...
Sana mı gelmiş hayat tüm acımasızlığıyla?
Sırdaşı olmuş hep dertler; kirpiği, kaşıyla.
Hele saçların; dağılmış, zülfün sağa dökük,
Gönül hanen yamalı, belki umudun sökük.
Kaç insan, kaç yaşam, bu nasıl yaralamak,
Kolay olmasa gerek, gönül evini onarmak.
Yüzündeki çizgilerin bile bir hesabı olmalı,
Gelecekle dargınsın, maziyle hep kavgalı.
Alnı perçemle kapatmak mı, neyden utancın?
Bu alınyazısı değil, kader deme. Boşa sancın
Yalnızlığını örtpas etmek için kalabalıktasın,
Öyle değer verdin ki istemeye utanmaktasın!
İnsanlar üstünü bile vermemiş sana kadrinin,
Komik(!) Çoğu farkında bile olmamış haddinin.
Kendi elinle nasıl yıktın söyle sende ki seni,
Nasıl anlatyım şimdi ben; bende ki seni...
10.10.2020
Kayıt Tarihi : 14.10.2020 14:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!