Analım şehitleri Şiiri - Ömür Düzen

Haksızlığa karşı bütün hakkıyla haykıran,
Bir gemi yola çıkıyor esareti kıran.
Nuh’un mu gemisidir şu dalgaları aşan
Nedir deniz ufkundaki bu parıltı, bu şan?
Yaşlısı, genci her millettendir her neferi,
Sanki Barbaros ile bir Osmanlı seferi.
Belli, bu sebeptendir vahşilerin vahşeti,

Deniz, görmemiştir tarihte böyle dehşeti.
Ümit gemisi etrafında sırtlan kümesi,
Sesinden belli öldürmek için pek hevesli.
Sarılınca savunmasız geminin her yanı,
Gemiye girdi şeytanın tasmalı hayvanı.
Vicdanlarını kezzapta yok etmişçesine
Saldırıyor teröristler gebertircesine
Fışkırıyor silahlardan volkan gibi tufan,
Yırtıyor gökleri bebeklerden kopan figan.
Yârab! Bu ne feci bir kasırga bu ne ferman,
Karşı koyan çelik kollarda kalmadı derman.
Nice yiğitler serilirken en önde yere
Şehit kanı akıyor akarcasına bir dere.
Hava sağanak kurşunlu, kurşundan bir mahşer
Ha kan emen vampir ha Yahudi bir asker.
Şu heybetli(!) asker kendini insan sandı,
Bu tabloyu gören hayvanlar bile utandı.

Mehtap ürküp güneşe bırakınca yerini,
Güneş, “yârab sönseydim de görmeseydim” dedi.
Geçince günün ilk ışığı delik gövdelerden,
Mavi denize düştü bir kızıllık göklerden.
Göklerden yıldırımlar gibi inerken ölüm,
Dokuz şehidin yüzünde belirdi tebessüm.
Tebessümler, şehitlerin cennete göçüşü;
Tebessümler, şehitlerin süsü ve gülüşü.
Can simidi niyetine giyip de kefeni
Atılan yiğitlerin, döndü şehit bedeni.
Çanakkale Boğazında, Sakarya toprağında
Kanı dökülmüşlerle, kanı aynı bayrakta.
Vurulup alnından yere düşerken dağ gibi,
Birden ruhu yükseldi göklere bayrak gibi!

Dipsiz denizi taşırdı şehitlerin kanı.
Yaşayanlara can verdi şehitlerdin canı.
Sarsılmaz semayı sarsan gürbüz yiğitleri!
Analım hep beraber, ölümsüz şehitleri.