Analara Dair Şiiri - Adnan Durmaz

ANALARIN ELLERİNE VE YÜZLERİNE DAİRDİR
yırtar atar karanlığın soykasını
gün onun parmaklarından doğar
uzanır ayalarında binlerce dönüm ekin
adamlar her sabah sırtlayıp aygıtları
kara saban küflü kağnı kör pulluk
onun avuçlarında çiftini sürer
yılan çıyan deliğinde nasibin arar
bir hazin yelkovdu dikeni poyraza düşmüş
anaların elleridir bu eller
saröküz parmaklarından emer hayatı
süt verir hayata memelerinden
yangınlar kıranlar kıtlıklar ortasında
çerden çöpten yuva kurmuş her defasında
geçmiş bütün zulumlar kıraç bağrından
ve yağma orduları ılgarlanmış atlarıyla
toynak toynak deşerek iman tahtasını
ve döşünün çöllerinden tanklar uçaklar
bombalar hep onun kalbine yağdırılır
yetimler büyüten sabrın kirmanında
hayatı eğirir binlerce yıldır
ve yokluklardan kilimler dokumuş umuda kirkit kirkit
kirkit kirkit türküler sabır sabır sevdalar
çamuru hamur diye yoğurup terli ve selek
acının narında dünyaya ekmek pişiren onlar
var eden o parmaklardır ki bilinmedik bir ağacın dalları
o avuçlardan başlar her defasında
bir daha dönmeyen gurbet yolları
kör kandil ışığından güneşler tutuşturmuş
oylumunda ülkeler kurulmuş kan ter içinde
ağıtlar ve destanlar gözyaşı nakışlı kanaviçesi
kuşlar ve rüzgâr avazından beslenir
sevdalar bağrından kopan tufan olmuştur
bütün kavgaların yıkılmaz neferi
kapar dirgenini göğe kaldırır
direncin ve umudun kalesi
ateşten ve sevgiden anaların elleri

ki tutsak bir hayatın zulmünde binlerce yıldır
dünyayı ve sevdayı yaratan bu eller ki
bu çakallar devranında –cellatlar sultasında
yetti gayri deyip param parça ederek tüm sabır taşlarını
kıyameti koparacağı başından belli
insan eli olmaktan çıkmış artık taşa saplasan aşınmaz
ezecek vampirin başını işte bu odun parmaklarıyla
çelik tırnaklarıyla bebesinin başından bit kırar gibi
8.4.2015 06:26ri
adnan durmaz
yüzleri anaların
acılar kitabının rahlesidir
yüzleri anaların
bütün zulumlardan yaralı çıkan
kıtlıklardan kıranlarda sınanan
sevdalar umutlar mahlesidir
o çocuk saflığının dürüsünü çözememiş zulum
alınları güneşin ve namusun sofrasıdır
ne kadar çok gözyaşı aktı yanaklarından binlerce yıldır
bundan olmalı derin izler yanağında nehir yataklarıdır
onlarla gülersin işte ki yanaklarında
akan sellerle büyümüş sayısız çiçek balkır gülüşünde
kaç yavuklu kaldı kara gurbetlerde uzak ve bilinmez cephelerde
ne kadar çok gözyaşı aktı yanaklarından binlerce yıldır
ki yüzünde kırgı bayırlar gibi acıdan şak şak kıssalar okunmakta
ah o gözlerin
kaç bin yıldır bakakaldı dönüşü olmayan ıssız yollarda
ki uykusuz gecelerde o feci sessizlikten
sadece ölüm ulumakta
yine de anaların gözleri ki
hala bekleyen
hala çırası yanık
ocağı tüten
her an gelecek gibi beklediği
ve kalkmış bir yumruk gibi ateşten
zulmün evlat biçtiği unutulmuş bozkırlarda
ne varsa yenilmiş ne varsa yarım
anaların bakışları direnç şelalesidir

kutsal bir ağaç gibi yandıkça çiçek açar endamı
bütün kilimlere gözyaşını dokumuş çiçek diye
hüznün ve sevdanın ustaları
anaların yüzleri
bütün sevgi ırmaklarının doğduğu yerdir
alın çizgilerinde başaklar büyütür hışımla
alın çizgilerinde sıradağlar uzanır
ve turnalar geçer oradan ak bulutlar bulaşır kanatlarına
karanlık ve ışıksız gecelerde onların yüzleri
beklenmedik bir ay gibi doğmakta
sabrın ve direncin türküsüdür ak saçlarında
binyılların hikâyesini söyler
ve vakur bir dağ gibi dururlar öyle
hiç durmadan hayatı yoğururlar
hiç durmadan umudu doğururlar
anaların yüzleri suskun mağrur çilekeş
suskunluğu o en kadim sevdanın sesidir

zulum var olalı en çok onlar direndi
bin dalı kesilip yeniden büyüyen çınar
en çok onlar bilendi acıyla katlolmuş sevdalarında
gülüşünün şafağını kesmiş yangınlar
sabrının ortasında ankalar yanmış
ta başından zulum pençe vurmuşsa hayata
ta başından kurbanlık koyun gibi katlolunmuşsa
babalar yavuklular oğullar kızlar
anaların yüzleri ki en kutsal kitaptır
anaların yüzleri geçilmez uçurumlar
yenilmiş haklılığın fethedilmez kalesidir
9.4.2015 05.43
adnan durmaz