ANADOLU AĞZI VE UNUTULMAKTA OLAN KELİMELERLE BİR UYARLAMA
Goyunları, Alibiklerin ağılın cüce gölgesine çektikten sonra, ben de ardıç ağacının gölgesine uzandım. İçim gecmiş. Ürüyamda ebemi gördüm.Gene anamınan gavga ediyodu:
”Gıı, uluk gelin; asbapları yudun mu? ! ..” Anam, heç oralı olmadan yürüdü, ineğin yanına varıp çömeldi, başladı sağmaya. Ebem: “Elindeki inekten hıncını mı alıyon öle. Nasıl inek sağmayımış o! Memeklerini goparacağan elindekinin! Ama sana çok görülmez, babayın evinde inek mi gördün, goyun mu gördün! ..”
Anam, şöle bi doğruldu. Eteğinin siğini beline soktu. Ebeme doğru gaşının altından bi baktı ki, bu ısıcakta burnundan alaf çıkıyodu sankim. Ebem, anamın ökesini beklermiş gibi elindeki çırpıynan önündeki tavukları kişaladıktan sona gene başladı sayıp-dökmeye:
“Ne bakıyon öle? ! Benim gapıya gelmeden önce şemiğinden kir, duluğundan bit eksik olmuyodu! Teneşirde yunasıca anan gapı gapı gezeceğem diye sana iş öğretmemiş ki! Hoş, ben de öğredemedim ya! Kerpiç gibi gafan var. Lalki! Bi daha bana öle bakarsan o çipildekli gözlerini nah böle oyar-alırım bak! ”
Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum
Vazgeç yalan dünyanın köhne saltanatından
Yetişir bunca keder, bunca elem diyorum
Her şey sağır içimde ne şiir ne musiki
