Anadan Doğma Ölü Şiiri - Kağan İşçen

ağlamıştın ellerim kadar
gözlerini sığdıramamıştım yüreğime
avuçlarımda tadı tuzu kalırken
çizik çizik bakışlarının... ışığım kesik

sesinle unutmuştun beni aslında en önce ve o an
zaman çok kısaydı ben kısaydım
uzun olan unutmandı ellerimde bıraktığını
unutmasan sessizliğimi hiç bozmamamı
boyu uzar hem akşam alacalarının
evlerin kirpikleri bize açılır bir kezcik olsun
unuturuz ağlayışlarımızda hiçbir zaman hiçbir üçüncü olmadığını...

nutku tutulur anılarımızın
her şey geçmiş olmaktan çıkar
önümüzde uzun uzadıya bir pazar tatili
nefesinin şarkısıyla uyanırım ben
sen de öpmemle şarkını
özledim ayva tüylerini
hadi gül yavarırım gene çocuk parkları gibi...

kederin noktası yok yüzü hayalsiz
heyecanım tozlu köy yoluna meraklı
başak rengi isteğine boyun eğiyorum
şımarık aylardan kalma güvercinler gibi
gökyüzü ayrılışımız gibi harfsiz
yaşadığımı anımsamak istiyorum
ünlemler yorumuydun yüreğimin
su ve toprak yalnız kaldı mevsimsiz ağladım
acının soyağacı yapraksız
anadan doğma ölüyüm...