Ana Rahmi Şiiri - Berke Selman

İnsanın ilk tanrısı belki de annesiydi. Aylardır anasının rahminde, o muazzam sevgisiyle kendisinin her ihtiyacını sağlayan Tanrı’yı görmek için, o minik dünyadaki yaşamını tamamlarken bebek, artık yeni bir dünyanın kapısını ayağıyla çalıyordu. Ağlamaktan yorgun düşen bebek, daha gözlerini bile açmadan annesinin yerini biliyor. Ve onun sadece göğsündeki sütünü içmiyordu. Aynı zamanda muhtaç kaldığı, kalbindeki eşsiz sevgiyi de lıkır lıkır içiyordu.
‪
Doğmadan önce hissettiğimiz Tanrı’ya büyüyünce de kavuşmak isteriz ama artık aşk, herkesin harcı değildi. En azından bebek, kime gönül bağlayacağını iyi biliyordu. Doğru bir insana aşık olmakta değildi mesele.. Doğru sandığın herkesten kalbine tekme yemiş olsan da, aşkın değişmeyip, ayağa kalkmaktı mesele. Belki en az bir bebek kadar yorulurlar o ayağa kalkanlar.. Ancak gözlerinden yaş değil, ter akar yorgunluktan. Çünkü kalp yalnızca kelimeler ile değil, gözlerle iletişim kuracağı insanı arar. Bunca aşk kayıplarından sonra insanın karşısına çıkan doğru aşkı, onun için dünyaya ikinci doğuşuydu. Ama gel gör ki birisini adam gibi seversen, karşındaki hiçbir zaman kadın gibi anlayış göstermiyor.

Çocukçu duygularını kaybedenler, genellikle tembelliğini korumuş ve kullanmışlar aşka karşı. Aşkta istediğini göremeyenler, aşkın gözü kördür derler. Onlar dış görünüşten daha fazlasını hayal edemezler. Halbuki aşk gözlere netlik, canlılık verir. Bazen ana rahmindeki unuttuğumuz evreni görmek için, gözlerimizi kapamak gerekir.