Ana Oğlun... Şiiri - Yusuf Kenan Çetinkaya

Bil ki ana oğlun
çoban çırası gibi tutuşmuş
sevdalı yanıyla
bir öpümlük yanağı yangında
yine salya sümük
can kokulu yollarına
vurmuştur çoktan gözlerini
ağlaya sızlaya.

Ben hasretin
ben dokuz ay çilen
ben oğlun
bir görse gözün
ahh bir görse
ne hallerede halım,
elimde yangın
dilimde vurgun
bir duysa kulağın
bir duysa
nerelerde
bakmaya kıyamadığın.

Sende kaldı ana
o su gibi yüzüm
ekmek gibi tadım
eteğinde bir avuç şekerim.

sende kaldı anam,
gülmemi
konuşmamı
yürümemi sevdiğin
bebekliğim...