Ana Küre : Çıldırma Pahasına Tekmelediği ...

Özlemek nasıl bir şey,
siyahın beyaza yeminli olduğu
bir fotoğrafın isyan serinliği.

Tam karşımda çerçevesini terk eden
yalnızlığıma dönüşen suretinin izi;
dikişleri sökülmüş gülüşlerimin.
Bu gece en anaç yanını
göğsüme iliştir!

Silsem de yüzünü
yetim çocukların suratına çarpıyor,
ölümün çevreleyen tozu.
Değişmiyor yokluğun
ve izahı yok
ıskartaya çıkarılmış eylül ayının.

Sende bitiyor ömrümün zılgıt gufranı,
seni soruyorum
hafızamı işgal eden ölüme.
Doğru değil
çocukların ateşte kıvamını bulması
ayağına serilen cennette!

Yağmuru hazır bir bulutum,
işlemeli mendilin
tuzlu bir su lekesi şimdi.
Yine de bilirim
gökten inen mendille de silinmez,
ruhumda müebbet yerin derin
mührü vuran da bilmez!

Anlam/sızım
çiçeğinin direnen tek yaprağını
soldurdu yüzün.
Güze yazıyorum doğacak her şiiri.
Her satırı
soğukta unutulmuş bir kedi titremesi.
Her cümlesi
adını bilmediğim bir cinnet.
Sende çatlar imgeler,
sende akort bulur kıyamet.
Madem gittin
yıldızları söndür
siyahından biraz da onlara götür!
Gökyüzünü kapat
yokluğunun kırgınlığı geçene dek
denizler kıyama dursun!

Bir vakit
kokulu kalemimle çizdiğim dünya
benim için korku, zift
öksüzlük pıhtısı atmış
içimde debelenen anne cennetine...

Kumbaramda hiçliğim,
çocukluğumun üstü sende kalsın!

Sevgimi sızdırıp
fotoğrafın çerçevesinden,
camına sürüyorum dudağımla
bildiğim sureleri.

Kimse beni anlamıyor,
her gece rüya dileniyorum
ruhumu uykuya enkaz bırakıp...


Senden sonra
hiç bir çehre ölümsüz değil.
Yokluğun
kısa soluklu bir ayet şimdi!