Ana Kucağı Şiiri - Zeki Ergun

Ana Kucağı

Duydun mu bir ananın çırpınışlarını çölün ortasında,
Boyun eğmişliğin, güç yetmezliğin çaresizliği karşısında.
Nasılda koşturup duruyor, sıcak kumlar arasında,
Yılanların çıyanların,ıssızlığın kıyısında,
Bir yudum su bulabilmek uğruna yavrusuna.
Bir ananın duası bitirmez mi, çölde cennet pınarlarını?
İsmail’in ayakları altında.

Hissettin mi, tedirgin bekleyişleri Nil’in kıyılarında?
Emrindeki askerlere öldürtürken bebekleri firavun.
Nasıl da korkmuş, çaresiz, yavrusu kucağında bir ana,
Oğlunu koyup sandığa, bir kurtuluş bir umut diye bırakırken nehrin sularına,
Çırpınıyordu kalbi kaygıyla, yerinden fırlayacakmışcasına.
Hiç karşılıksız kalır mı, bir ananın feryadı?
Başka bir ananın kulağında çınlamaz mı?
Nehirden gelen yavruyu, firavunun sarayında şefkatle sarmaz mı?
Su akar, nehir çağlar, nehre saldığı küçük kuşu;
Dönüp gelip anasının kucağına konmaz mı?

Gördün mü, biraz mahsun, biraz korkak?
Çekilmiş bir tenhaya sakını saklana;
Birazdan çıkacak insanlar arasına mucizesini kucaklayarak.
Diyecek ki; “İyilik erdem getirdim bu bebek kundağında”
Bilseydi kem gözlerin, kirli yüreklerin yapacaklarını,
Oğluna hazırladıkları çarmıhları,
Nasıl söz anlatacaktı çizgiyi şaşırmışlara,
Nasıl kol kanat gerecekti yavrusuna?
Kırbaçların ucunda savrulurken havaya kanları,
Boş yere akar mı bir ananın gözyaşları,
Sonsuza dek çınlamaz mı bedduaları?

Sevgisi dağları un eden, şefkati gökleri delen ana adı,
Üç büyük dini koruyup, sakınıp sakladı ana kucağı…