Ana Dil. Şiiri - Cemal Yavuz

İlk gözümü açtığımda gördüm, tatlı dilli bir ana. Dedim. Konuştuğum güzel, sade, essiz dile dilana. Değişemem ben onu, ne cana, ne de güzel canana. Kayıp olur giderler onlar, geldiği zaman birana.

Türkçedir anadili her zaman kahraman milletimin. İstemem, ebediyen yozlaşmasını güzel dilimin. Konuştuğu hep aynı dildir, köy, il ve ilçelerimin Tarihin sayfalarına yazıldığı günden bu yana.

Anadilini kaba bulup kibarlık satan züppeler, Tüm benliğini unutup yabancı hayranı ibneler, Anadiliyle dalga geçen daha bilmem neler, neler, Türküm diye, göğsünü gererek çıkamazlar meydana.

Yokken benim anadilimde kelimelere ihtiyaç, Dediler, bu konuşulan Türkçemiz özleşmeye muhtaç. Bütün asil Türk ebelerinin adı oldu doğurtgaç. Söyle; Kim anlar bunu, sığar mı bu, dile, dine, imana

Olanaklı olasılıklı, bilmen daha bin bir türü, İstiklal Marşımızın adı olmuş ulusal düttürü. Emperyalizme peşkeş çekiliyorsa Türk’ün kültürü, En büyük ihanet bu değil midir, millete, vatana.

Ankara / 1975