Ana Şiiri - Ahmet Özdemir

Kuşkusuz,
Senin gibi beni de Tanrı’ydı yaratan.
Ama, sendin veren kanından kan,
Sendin, canından can! Bana...
Bir ana’nın sana verdiği can gibi, Ana...
Bir sabır bir sevgi, bir sabır bir sevgi
İlmik ilmik dokuduğun bendim onca zaman!
Uykusuz;
Ve karanlık gecelerine ışık bendim.
Çevresinde pervaneler gibi döndüğün
Bendim.
Emelin, umudun, dileğindim,
Bahtın bendim,
Okşadığın, can evinden kokladığın ben.
Kuşkusuz...

Acımı acın, derdimi derdin yaparak
Ağıtlar, türküler, ninniler yakarak
Elvan elvan, dal dal, yaprak yaprak
Tırnağınla çapaladığın, gözyaşınla suladığın
Gülerken güldüğün, ağlarken ağladığın
Büyüttüğün, beslediğin, asker eylediğin;
Bendim ana, ben...
Gölgen, meyven, mürvetin olsun diye,
Vatanına, milletine himmetin olsun diye
Kuşkusuz...

Sendin özleyen,
Sendin yollarımı gözleyen;
Gurbet gurbet, yanım yanım, yana yana!
Geç farkettim değdiğini bin canana,
Senden özgesi, yalan ağlarmış ana!