Ana Şiiri - Adnan Durmaz

kızılca şafaklarda
açardı kollarını
evreni kucaklar gibi
şunca gönül içinde
odun parmaklarında turna semahı
ikindi günü kadar
bir gün görmek muradı
sesinin yamaçlarında gurbet yolları
yaya
yalın
yaralı
toz kül içinde

şafağı yüzüyle karşılayanların orada
uyanır taş
uyanır başak
yer gök püren kokardı
süpürürdü toprağı ottan süpürgesiyle
değilse doğmazdı gün
yıldızlar uyumadan daha
dünyayı sabaha hazırlardı

hiç farkında değildin
yaşlı yorgun omzunda
asırlar kös vururdu
gecenin deryaları sonsuz
salına salına akardı dünya
gözlerini ovuşturur kocaman elleriyle
sen ilk ateşi yakınca
uyanırdı hayat
ilk kibriti çakınca
kıvılcımlanır binyıllar
yarık parmaklarından

hep senin alın çizgilerinden vardım kavgaya
vampir ordularıyla hep orada savaştım
ayım kana bulanmış kırılmış yıldızlarım
arasına atıldım dikenlerin taşların
sürgünlere gittim hapisler yattım
hep senin sabanla sürülmüş alnındaki bozkırda
gün oldu asıldım kan şafaklarda
yarama tek ilaçtı o yoksul gözyaşların

bunca kahpe devranlarda
ben yalnızca gözlerinin şafağında ışırım
bunca döneklikler insanlık dışı şeyler
yenilgiler yanılgılar ve onca yıkım
vururken gönlümün bordosuna
kan içinde kalbimle duldanda yeşeririm
gitme sen
üşürüm

bilirsin
herkesin bir
o
su vardır
saf gümüş olmalı teni
kırılır coşkunun omurgası
dehşetle tökezir kapaklanırsın
kahverengi denizler tükürür seni

acı ılgar eder dem olur da insana
herkes gider
geride bir yetim oğul
bir öksüz ana

bazan uzun gelir ömür
bazan bir arpa boyu
aşk aşınır
öfke susar
elbizler örter geceni
özlersin ayrılıkları bile
yağmalanmış bir ömürde
eskiyen ne
nedir yeni

acı deryalardan çok
sevinçse bir göz kırpımı
köksüz ağaçlar gibi
anlamsız bir yolculuk

gitme
büsbütün vatansız bırakma beni...

Adnan Durmaz 29/01/2009