An Kadar Şairim Ben Şiiri - Yavuz Doğan

Ne öyle bak gözüme ne kaçır gözlerini
Kızdığımı sandığın an kadar şairim ben.
Unutmadım "sakın ha, unutma" sözlerini
Sızdığımı sandığın an kadar şairim ben...

Bırak bir kere daha dönsün başım, kaç yazar?
Gözyaşım kirpiğime yanaşsın azar azar
Her gidenin ardından kırgın gönlüme mezar
Kazdığımı sandığın an kadar şairim ben.

Bir masa kur yeniden, düşlerinden süzerek
Sahrayı yağmura boğ Kays’ı son kez üzerek
Ama çok şey bekleme; cümleleri dizerek
Yazdığımı sandığın an kadar şairim ben.

Susuz bir okyanusta batır hüsran gemini
Ezberinden sürgün et, günü dünü demini
Şimdilik gözlerine ettiğim tek yemini
Bozduğumu sandığın an kadar şairim ben.

Nasılsa duyacaksın kaç gidiş gördüğümü
Kaç gece gözyaşımı yastığa sürdüğümü
Çünkü aşk zannettiğin kırk boğumlu düğümü
Çözdüğümü sandığın an kadar şairim ben.

Başkası söylemesin, benden duy; unutmadım
Benden duy, sırf bu yüzden Mecnun olmuşken adım,
Vuslat denen sokağı her gece adım adım
Gezdiğimi sandığın an kadar şairim ben.

Seninle anlam bulmuş bütün düşlerden cayıp
Düşlerini yok sayan bir yıldız gibi kayıp
Ardından bir tek cümle yazmayı hicap sayıp
Bezdiğimi sandığın an kadar şairim ben.

Yani yorgun ömrümün hasret kokan kadını
Sevmekten hiç bıkmazken imkansız muradını
Lehv-i Mahfuz’da bana bahşedilmiş adını
Çizdiğimi sandığın an kadar şairim ben...