An Şiiri - Mustafa Bicil

Bir ara nefes almayı unuttuğumuz anlar-
Ne çok koştuk elimize hiçbir şey geçmeden.
Yaşasın diye toprağımızda, ağlaya ağlaya suladığımız saygıyı-
Bir anlık öfkeyle söküp attık kökünden.
Yerine mayınlar gömdük.
Kimse bir daha geçmeye cesaret edemedi önünden.

Hiç değişmedi aslında kötü kalpler-
Dün neyse bugün de öyleler.
Üstelik bugün daha cesur kötüler.

Hiçbir şey değişmedi aslında dünyaya dair-
Ağlayan çocuklar hala ağlıyor-
Kimi içimizde kimi kapımızda.
Yine de hiçbir şey değişmedi diyorlar-
Nereye gidersek gidelim
peşimizde gölgeler.

Gücünü toplayıp da ne anlatabilirsin ki?
Anlatmaya değecek ne olabilir ki?
Gerçekten neyi değiştirir ki artık konuşmanın büyüsü?
Biraz önce de güzelleşebilirdi şu an
Tercih etmediler.