-*- Amok Günlükleri -

ben geldim anne
ceylan gözlün

/.. 5.gün

Ben sessizliğimin karanlığında haykırırken bedenimin içinde büyüyor dış sesler. Ağlamalar, yalvarmalar, keşke dokunabilsem onlara. Mağdur yüreğim, muhbir anıların avuçlarında son gayret atmaya çabalıyor. Gözlerim… Kim söylemişti bakışlarımın dumanlı olduğunu, şimdi o gözlerim karanlığın kör alacasında düğümlüyor genizleri. Sırtlandığım yüküm o kadar ağır ki bana, mantığımla savaşan duygularımın ganimet diye aldığı her an bir sonraki hamlede zehirli ok olarak dönmüş bana. Amoka çıkan dönemeçlerde geri dönmek yerine ivme kazandırmışım katliama meğer. Meğer ben, yüreğime yenildikçe koşarak yaklaşmışım menzile.

rahvan yürüyüşü özlüyorum
yokuş aşağı dökülen günler gibi

/.. 7.gün

cinnetlerin sağrısıydı amok koşucusu
geçemedi dar kapılardan
kaçıncı muhtırası algımın
direndim sonuna kadar
zamandan arsızdı oysa an
yenilenirken tüketmek
yapışkan kokulu vahalarda kandı

/.. 13.gün

Ben bir kadınım, tüm gerçekliğinde hızla amoka yol alan, bedeninin gizlerinde özgürlük taşıyan, mağdur ruhu mağrur sevdasına yenik. Doğurgan duyguların ağırlığında kendini asan, her ölümünden yeni canlar türeten. Serin rüzgârlar oynaşırken dağların gölgesinde sızılı bir şarkı ile avunan, ayaklarına değen toprağın kıymıklarıyla yeniden uyanan kadınım. İç sesi “önce ben” dedikçe unutmaya dünden hazır bir yürek ile yola çıkmanın imkânsızlığını bile bile sevdasına sımsıkı sarılabilen bir kadın. Saçlarında dalgalar köpürürken kıyılarını döven söylemlerin masumluğuna inanan, nilüferlerin köklerine asılı “hülyaları” görebilen, gördükçe körlüğü yeğleyen, inanmamaya inanan. Ben bir kadınım…

sözlerin…
sözlerini al da git
kalmasın fikrimde artık
çek tetiğini, bende kurşunu kalsın

muhalif düştükçe kendine
muafsın aşktan
özgür bıraktım bedenini
ruhun bende oldukça
sevemeyeceksin kimseyi

sevdan…
sevdanı al da git
değmesin yüreğime artık
çek kılıcını, bende yarası kalsın

/.. 15.gün

Renklerimin seçimini ellerine bıraktıkları andayım, karanlıktayken aydınlığa yürüdüğüm ışığımı karartmaya ısrarlı umutsuzlukta. Son kararın verileceği an, beni duyabilselerdi onca ölmek istediğim zamanlara inat yaşamak istediğimi söylerdim onlara. Haykırırdım uyanacağımı olsaydı sesim, yeniden yeni ben olacağımı. Yaşam, kaygısız günlere tomurcuk verirken onları gözyaşı ile büyütmenin anlamsızlığını anladığımı söylerdim. Her saniye uçurumun kenarından baktığım karelerin silikleşip gökkuşağının parladığını anlatırdım. Bunları öğrenmem için yaşamam gereken amok günlerime bile teşekkür ederdim olsaydı fırsatım.

uyanış çağırıyor derinlerden
sarıyor sancısı doğumun
dağların gölgesindeki hüdhüd kuşunu
köpük köpük taşan bahar vurgununu
sığındığım limanların kuytusunu
leylakların haylaz kokusunda
ben olmayı özlüyorum

şiirlerimi kulağıma fısıldayan adam,
sesinle dönmeliyim

/.. 20.gün

Uyanışımla ilk gördüğüm yüzleri kazıyorum beynime, her şeye tersten başlıyorum; okumaya, yazmaya, yaşamaya. Amok günlerimde yanımda olmayanları, beni amoka sürükleyenleri hatırlamamak için. Devrirevan bir taksim geçiyor ruhum mayıs yağmurlarında, yaşam her karesinde sürprizlere gebe bırakırken anı.

denizler geçiyor gözlerinden gemilerin ufka dair
şafaklar doyuruyor memelerinde analar
adamlar asırlık çınarlarca heybetli
adamlar adamlıktan gıybetli

sokul bana, yasla başını gök kubbeye
seyre dalalım işveli alemi
sabaha uyanalım bir ceylanın gözlerinde
çiy düşmemiş sütün alın terinde
ateşi sönmemiş yangının seherinde

şimdi revan yağmurları özlüyorum
geceye dökülen şiir gibi

Rengin Alacaatlı