amerikada bir Türk..(aslında ben amerika ...

belki başlamadan yazmak bitirmenin eşiğine dayanmak gibi kimbilir..
kaybolmanın dünyaya mal olmasının asıl sebebi nedir?
çünkü tüm yüklemleri yaratan insan değil mi aslında..
sözcüklerin bile başlangıç ve bitiş sıralarına karar verirken
kendi yarattığımız gerçek arayışını sonlandırmanın yolunu
“ işte gerçek budur” deyip noktalamak ne kadar kolay..
çünkülerin de nedenlerden güç almasının
yani sebep olmanın sözcükleri değerli kıldığı doğru..
yeryüzünün bence hiç bilinmeyen bi toprak parçasında
gidip gelirken bazen yolu bilmenin çıkışı bulmanın yolu olmadığını görüyor insan..
yaşamak anlamaktan daha ağır
gökyüzüne bakıp tanrım diyorum
neden tüm bunları yaşıyorum
çünkü hepsi çok karmaşık ve
ben buyüzden ne güzel ne iyi bilemiyorum
anlamaya çalışırken sendeliyorum
çünkü başkalarını kaçırıyorum
onlar ne diyor ne düşünüyor
kalplerinden geçen serinliği ben mi yaratıyorum..
eğer öyleyse güçlü olmalıyım
ama aksine bi durumda
gitmenin insanı taşıması ortadan kalkıyor
yani taşımıyor sadece batırıyor..
aşağı dibe doğru..
yine elim yazıyor
kelimeleri takip edemiyorum
çünkü biriktiler acelem var anlatmaya kendimi
içimde kaybolan bu harf yığını beni yoruyor
bazen önümü göremiyorum sadece
çünkü kendime bakma fırsatımı kaçırıyorum..
arada durup nefes almanın fayda getirmesinin
insan olmanın temel sebeplerinden olmasına şaşmıyorum
çünkü her ne kadar diğerlerinden farklı olsam da
ve her an incelikler yüzünden kırılsam da
kimseyi dinlemeyi sevmiyorum aslında..
insanlar kendi seslerinin arkasına takılıyorlar ve
tüm gerçeği bildiklerine inanıyorlar
intiharı başlatan da bu nokta..
kimse ortaya yürümeyi kabul etmiyor
çünkü kendi tarafındaki su seviyesinin
onu boğmayacağına emin..
bende bazen belki tam emin değilim
adil olmaya çalışıyorum ama her zaman işe yaramıyor bilemiyorum..
sevmeden sever gibi yapamadığım gibi
yaşamaya ihtiyacım var hepsini
ondan batıyorum hayatın diplerine..
yine de umut doluyum her zaman herkese karşı
ama kendime yetmeyebiliyor..
sadece kimlere ne anlatamadığıma yanıyorum
çünkü hepsi kendi sesinin arkasında kaldı..
benim çıkardığım sesler bazen bi işareti bile geçemedi
çünkü onların istekleri asla bitmedi..
verdikçe istediler..
asıl sebep asla bu olmadı
ben vermeyi sevdim onlar almayı
tümü tercih meselesi
kimseyi günah keçisi yapma lüksüm olmadı benim..
onların hakkını saklı tutmayı seviyorum
kimin ne diyeceğini ve beni nasıl sarsabileceğini merak ediyorum.
bütün olan bitenin başlangıç noktası
bi uçak yolculuğu aslında
tümden geleceğe yolculuk filmi gibi
nereye geldiğini bilmiyorsun
her yer birbirine benziyor
ama her yer çok uzak..
içindeki ses kadar uzak gelen
bi kayıp insan seli..
kimse kimseyi tanımıyor
ama bi tanıdık arayışı var hep
herkes selam veriyor tanımadığı insanlara..
garip bi kovalamaca
bazen bi ses duymak için..
kendi seslerini bile kapı aralığında çıkarabilmeyi özgürlük sayıyorlar
çünkü sözcükleri eskitmiyorlar
hergün aynı sözcüklerle konuşuyorlar..
sıkıcı değil sığ dialogları var
belki de tüm sessizliği yaratan bu..
hep aynı kelimeler
hepsi birbirine sevgili gibi
ama sevgiye olası bi derinlik taşımıyorlar..
bunun için onları suçlayamam
bu bile bi alışkanlık çünkü..
insanların derinliğini yaratan
bakışlarındaki anlam gibi geldi hep bana..
bazıları sadece bi maskın ardından bakar gibi duruyor
bazıları kimseye yakalanmasın diye bakıyor mutlu mutlu
bazıları her şeye sahip ama yalnızlıktan saklanıyor kimse bilsin istemiyor
bazıları geçmişle gelecek arasında kalmış ait olduğu yeri bilemiyor
bazıları özlemle aradığının peşinde
ben nereden bakıyorum diye merak ediyorsanız
ben işte okuduğunuz bu köşede yazan tüm küçük pencerelerden bakıyorum kendime..
dünyadaki küçüklüğümün içimdeki derinliği yarattığına inanıyorum.
anlamsız geliyor onların lezzetleri
çünkü alışkanlıklar güzellikleri sınırlıyor
lezzetler bile buna dahil..
tüm hayatını alışkanlıkların oluşturmasına bu kadar şaşıyor insan
çünkü uyanmıyor buna yaşaması lazım..
bu bi tercih ise gelecek değişimi için çok kan dökmek gerekecek
insanlar hayatlarında köklü değişimler istemiyorlar..
anlamları tamamen hislerime dayalı yüklemeye çalışıyorum sözcüklere
burası amerika..

bazen çok saçma sonuçlara varıyorum
ama kim bilir bu bana kalbimin kapılarını açma şansı verebilir
hemde ta gökyüzüne..
tanrı kabul ederse diye dileklerim var..
bekliyorum umudumu kaybetmedim hep inandım..
beni yalnız bırakmadı hep yanımda oldu bu defa da yolumu açtı ve şimdi buradayız..
ama tam olarak ne olabilir diye hayal kuramıyorum
yani beklentilerimi yine kendime mal ediyorum..