Amentü Şiiri - Burak Akar

Yârim gönlüme hep bir kuyu kazardı
Beni içine atar, bir de ateş yakardı
Yâr işkence ederken beden hep susardı
Emin olun, inanmasam bir amentü doğardı!
Beni de yâri de bir tufanla boğardı

Bir Kur’ân da ben yazsam inanırdı belki bana
Kul olmak yetmiyor mu, kül olduk yana yana
Yine kahır, hep eziyet, yol göründü bize yine
O Şirin olsaydı dağ bana zor dayanırdı
Ne ölüm ne rakip ne de şeytan kazanırdı

Son nefesi beklerken şirk korkusu olmasa
Aşka iman farz olur, gönül küfre girmese
Nefis mi kalırdı insanoğlu ölmese
İnan bana Azrail’in bile yüzü kızarırdı
Kitaplara ‘‘destan’’ diye benim adım yazılırdı

Bu işkencenin de bir sonu olmalı
Sonunda bir güneş, ufuklarda doğmalı
Işığıyla rakipleri, köpek gibi boğmalı
O zaman ölüm, heyhât, mezar mezar kazılırdı!
Sana göz koyanlar cehenneme atılırdı

Ne namaz ne dua kar etmedi bu işe
Çare yok yürekteki sönmeyen ateşe
Gönül onsuz kalacaksa yıkılsın bu gök kubbe
Aşkı icat etmeseler hep insanlar kazanırdı
Ne bir hak ne bir kusur ne de günah yazılırdı

Şeytan onu görmeyince belki iman etmedi
Sebep oldu imtihana, birçok adem geçmedi
Gönlüm onu sevince imtihandan kaçmadı
Olmasaydı sebepler imkansızlık azalırdı
Uzak denen mesafeler birdenbire kısalırdı

Yârim gönlüme hep bir kuyu kazardı
Beni içine atar, bir de ateş yakardı
Yâr işkence ederken beden hep susardı
Emin olun, inanmasam bir amentü doğardı!
Beni de yâri de bir tufanla boğardı