Amansız Direniş Şiiri - Metin Süner

Deniz aşırı topraklar aştım geldim, Flumen.
Kızıl gülleri bıraktım ardımda,
Fecri kıskandıran kızıllığın onlara sadakati
Borç bilip kapılmasınlar diye karamsarlığa.

Kırgın kırlangıçlar gördüm evveliyatından önce, Mağrur bakışlarla yaradılışını küçümseyen.
Kıskanır gibiydiler, göç rotalarına bir şerh koymuş edasıyla, nefreti sana borç bilen.

Hülyalarımı süsleyen,
Heyulasıyla benliğimi esir alıp özlüğümü geniş meşrebine hapseden,
kırlangıçların lanetine mahzar olan Flumen.

Nasıl secde etti sana insan?
Nasıl tasdiklediler benzersizliğini?
Ben asi bir iblise meydan okur gibi,
Omuz verdim kırlangıçların direnişine,
Reddettim sana atfedilen peygambervariliği.

Bizi rastlantılarda buluşturan evren,
Aşk ve nefretin yekvücutluğunun ispatı gibi, ne eksik ne fazla, bir o kadar da müstehcen.
Hayata karşı başkaldırış nüshalarını en doruklarında hissettiren Flumen ve ona ait olan ben.