Aman Aman Şiiri - Aykut Arslan

Amca oğlunu en son bir bedestende görmüştüm
Soluk teninde kırmızı lekeler vardı
Sonra adını bir türküde duydum
Aman diye başlıyor beste
Aman diye bitiyor.

Bana gün biteli çok olmuştuda
Karşı kıyıdan
Semainin düz çıkan yokuşunda,
Bir yerden sabalı sesler geliyordu.
Avcıyla konuşan garip hayvanın yakarışları.
Parmağımda bir yara bandı vardı,
Çıkardım bandı yaram yoktu.
Çatladı kapıda birkaç esmer,
Ağlıyor…..
Bende aman aman

Babasını sevmeyen bir oğlan, anasına yalan söyleyen bir kızla el ele
Ne çınar romantik, ne uçuşan sakalar
Eski ramazanlar gibi ben temiz sade aç açına düşlerim
Sevda benim içimde sana düşünülenler, beyazlar içinde
Islak damarlarımın bana koklattığı gül kurusu
Sevda yapamayışım, edememişim
Ellerimle topladığım bohçam
Sevda kıyamadığım evlat, üzemediğim kızçem
Yan yana getiremediğim çargah beşlisine gerdaniye perdesi
Yalanıma bahanem

Sigaram gibi yanayım yalanım varsa
Yıkık dökük evimde, o sevmediğin, kalfam diye çalışırdı
Beni merakından yoklar, iki tıkırdak laf eder
Önüme yemeğimi koyar giderdi.
Ben ardından çile bülbülüm çile
Kap kacağa ıstakayla ritim tutardım sinirimden
Penceremden yüz yetmiş iki karış ötede
bir yazı vardı duvarda
Ağlatırsa mevlam yine güldürür diye
Yalnızlığıma yataklık ettiğimi bilmeyen adem oğlu
Hiçte titrememiş elleri
Vebaya son mevsim, düşünürken ben
Beni koyup gidenleri