Ama duyulmaz Şiiri - Oktay Çekal

Ama duyulmaz…

Bir yalnızlığın, belirginsiz çıkmazında,
Anlamsız duygulara mahkûmum, üşüyor bedenim,
Nefesim kaskatı, yüreğim hüküm giymiş mutsuzluğa,
Ruhum soluyor her dakika eriyor.
Güneş doğmuyor, karanlığın gölgesi oldum,
Yıldızlar sönük, sessizlik hâkim, bomboş caddeler de,
Kendimle dolaşıyorum, görünmez adımlarda gizlenerek,
Kopan canımda bir isyan var, suskunluğumda saklı.
Manasız bir karamsarlık kök salmış, örümcek ağı gibi,
Anlam veremediğin bir kumpas, soluk aldırmıyor ciğerlerime,
Namert bir tuzak gibi çekiyor hep gülen yüzler,
Sahte bir dokunuş sıcaklığında üşümek gibi, hissetmeden.
Bakışlarda çıkar gizli, gözler sinsi günahkâr niyetlerde,
Hayat devam ediyor, sanki yok gibi aldığım acı solukta,
Suskunluk, suçluluktur, kabul etmektir yekten,
Anlamsız oyunlar başlar, sözün bittiği yerde.
Zaman oyalamacasında, ömürden çalmalar devam eder,
Sessiz çığlıklar isyanın haykırışlarıdır, ama duyulmaz…

Oktay ÇEKAL
24.05.2011-13.00