Ama, alışıyorum. Şiiri - Kürşat Çek

Zamanla her şeye alışıyor insan.
Mesela önceden olsaydı seni yolda gördüğüm de elim ayağıma dolaşırdı.
Ayak üstü biraz daha konuşmak isterdim, ama ayakta durduğun için yorulmanı istemezdim.
Fazla uzatmazdım, aslında ne konuşacağımı da bilmezdim.
Ya da karşılaşmasak bile seni gördüğümde elime telefonu alıp biriyle konuşuyormuş numarasını az yapmadım.
İşte düşün sağa sola bakınıp adres arıyormuş yalanı.
Sırf karşılaşmak için, bir binanın içinde bulunduğunu bilip o binanın önünden kaç kez geçtiğimi bana sor.
Bana sor ama sen yine de adımı kulllanma, ben sana o kadar şey söylemek isterdim ismin dışında ama söyleyemezdim.
Sen bana ismimle hitap ettiğinde ben o ismi kimliğime yazan nüfus memuruna kadar söverdim, bilmezdin.
Sana sıkı sıkı sarılmak isterdim, sarılamazdım.
Korkardım, daha fazla bağlanmaktan.
Senin için sadece sarılmak olabilirdi bu ama benim için bağlanmaktı.
Saçına dokunmaya kıyamazdım.
Bir iki kere elimi götürmeye çalıştım, denedim ama olmadı.
Yine korktum, ne bileyim kızarsın belki diye.
Aramızda bir şey yoktu ama sürekli kavga ederdik, hiç geçinemezdik.
Kavga ettiğimiz bir gece fotoğrafını açıp hüngür hüngür ağlarken o an 'Özür dilerim' diye attığın mesajı hala adlandıramadım.
İçine doğduğunu düşünüyorum sadece..
Dikkat ettin mi ne çok ama kullandım,
Amalar çok yıprattı bu zamana kadar beni,
Ama, olsun..
Zamanla alışıyorum, her insan gibi.