Ama... Şiiri - Zafer Yazıcı

amaların bir sonu olduğu gibi
bunun da bir sonu olacaktır elbet...
elbet bir gün, bir yerlerde
bir şekilde, ama mutlaka! ...
gün ışıldadığında pencerenin önünde
gözlerini açtığında yeni bir güne
“bir gün” diyeceksin! , bir gün! ...

mutluluğun tadı mıdır yaşadıkların?
yoksa hüznün garip bir gerçeği mi?
ya diyeceksin geçmişte ne oldu?
ya da boşver herşeye yaptığın gibi
bunu da boşver,
unut gitsin! ...

eski söylenen o kadar söze
gülüşlere, bakışlara ne oldu?
cevap;
hepsi bir kuş gibi havalanıp gitti
seslerin kaybolduğu boşlukta
yüreğinin yanmasına aldırmadan
hem de umarsız bir şekilde! ...

ama...
söylenecek sözler vardı
hem de hiç bitmeyecek kadar çok!
hem de anlattıkça daha bir anlatacağın
daha bir başka nağmelerle
dilinin ucundan dökülüverecek
bir rüzgar uğultusu tadında
ve yürek okşayan
güzel sözler! ...

ama...
şimdi için rahat olacaktır
çünkü sözlerin kifayetsizliği,
kalmadı hiç bir baharın sonuna sözler
şimdi, bugün söylendi
artık “ama”ların bir hükmü de kalmadı dimi? ...

artık geri dönüşün hüzünlü serenadında
dans etmeninde bir mantığı kalmadı
sadece;
bana, “ama”lar kaldı
sana ise mutlu bir yaşam,
sonsuza dek! ...

ama...
bir de hatırdayken söylenecek
güzel sözler kaldı
dost meclisinde, gülebileceğin
mutlu olabileceğin,
sonsuz ve özel hayatında
her daim mutlulukla anacağın
bir tek güzel söz,
benim sözüm....
sevdayla! ...