Altmış Beş Şiiri - Fatma Saylak

Ne de uzaktı gülüşün
Akşam kelebekleriyle yüzüme konarken
Ne de güzeldi kelimeler
Ne de güzeldi uzun siyah saçların
Bendeki aşkı hiç bilmeden...

Süzüldü kara gözlerin kalbime
Neredesin demek isterken
Sonra akşam karanlığına sığındı gözyaşlarım
Aktı gitti nereye bilmeden.

Ne de sonsuz görünüyordu hayat
O zamanlar sen kalbimdeyken
Bulutlar ne kadar da yakındı
Ben daha altmış beş değilken

Zordu altmış beş olmak
Zordu arkaya bakmak
Ama diyen cümleleri hiç bırakmadan
Zordu teselli cümleleri kullanmak.

Ah benim altmış beş yaşım
Söylesene bu kadar erken gelmek zorunda mıydın?