Altındağ Şiiri - Arif Berberoğlu 2

Konuşmuyor kireçsiz evlerin uçurumu
omurgası kırık bir bulut yaslanmış kaleye
akşam çökerken
alıcı bir kuş heybetiyle hıdırlıktepe’ye
ve sesler eriyor siste
uzatmış kollarını nöbetçi kulelerinden
biraz daha kal diyor ulucanlar
uzaklaşan
güneşe

Çatılarda bahara direnen kar kederli kuşlar
uyukluyor kömürle çizilmiş bir yelkenlide
kurşun geçirmez dualar satan ihtiyar
okullar paydos
gökyüzünü taşıyor gözlerinde çocuklar
ve raylar, raylarda kıpkızıl bir gelincik çiçeği
tanyerine giden katarın ezdiği:
yağmur sesini seven o liseli kız
kanatlanıp götürmüş ay göründüğünde
yeşil bir elma üzerine yazdığı şiirin
son dizesini yüreğinde

Havada bir deniz feneri çiziyor kendine
balıkçı kamyonlarının peşinden gelip
bozkırı yurtlanmış sefil bir martı
ne yosun kokusu kalmış tüylerinde
ne mavi bir parıltı
uzaklardan söz ediyor şimdi çöplüktekilere
bir deniz nasıl özlenir onu anlatıyor
hiç deniz görmemiş kuşlardan birine

Deliler yıldız topluyor sokağın elleri yok
zamfir çalıyor karanlığın içinde
karayel düşürürken solgun bir karanfili
bakırı çıkmış kentin yüzüne:
nedir bu hayatın adı anne
ölüm kemreli bir yılan olmuş akıyor içime
babam neden astı kendini
bu çiçeğin adı unutmabeni, değil mi anne