Altın Öğüt Şiiri - Necip Zeybek

Bırak oğul,
Yitirdiyse arını,
Büyütsün kabağını, hıyarını.
Radyo değil ki büzüp kulağını,
Bulasın ağzı bozuğun ayarını.
Gel oğul,
Ateş yakar,öfkeni yen,
Esip geçen yel ol sen!

Akrep bilir mi hiç yalanı dolanı,
Dursa dahi saat,
Söylemez mi günde iki kez doğru zamanı?
Boş ver alanı,satanı,
Amanı, yamanı,
Birin yanına iki katanı,
Elin ağzı torba değil ki büzesin,
Ne diye boş şeyler için kendini üzesin!
Gel oğul,
Ortalığı velveleye veren dil değil,
işleyen,üreten el ol sen!

Bilmez misin oğul,
Bilgi yüklenen, akıl fikir;
Kuru kuru büyüklenen, kibir sahibidir.
Söz, gücünü dilden değil;
Gönülden alır.
Gel oğul,
Aklı evvel değil,
Gönlü güzel ol sen!