Alnındaki Şiiri - Kağan İşçen

alnındaki yara izinde kaldı parmaklarım
çizik tenine bir mevsim masalı yap sıcaklığımı
al beni mutlu sonlarına
alnındaki yara izinde vuracak kıyıya tüm pusulasızlıklarım
kederliyim
milyon kere tasalı
gel öpüşelim
alnına titresin tüm tutkularım
sen benim aklı büyük küçüğüm
her şeyimle haziranım uçurtmalarına
her şeyimle kırlara açılmak
bir tanemsin
hiçbir şeyimle olamam sensiz
çıkamam hiçbir kapının eşiğinden
seni bırakıp alnındaki yara iziyle öpüşmek istiyorum
doyasıya

ince bir dal bıraktım beni yakıştırdığın bu yokuşa
ister yak ister çiçeklendir
ister bırak öleyim
yıldızlara bir kez daha senin için
ihanet edeyim

ben kendime öfkeli güllerim suskun
bilmem nasıl kestirmeden varayım
ayaklarının dibine nasıl döküleyim
ömrümün en son yaprağıyla

beter dargın sen diye sarıldığım ne varsa
ağaçlarım iklimsiz
hasta çocuklar gibi divaneyim
oyuncağımı kırdın sevgilim
seni şimdi kimlere şikayet edeyim
kalbimin son çığlığıyla

hadi imkansızlık yavuklum
tuttur türkünü
hiçbir heves dudağında kalmasın
gittiğim her yere ulaşsın sesin
duyayım uçurumlarıma açtığın gedikleri
aklımın ermediği imkansızlığınla

kente yağmur yağarsa
bil ki sana ağlamış arınmışım karanlığımdan
gezgin durgunluğumu bağışla
ateşimle donuyorum sabah akşam
göz açtırmıyor seni anıyor gönlüm
vakit geçirmeden sevgilim
gördüğün ilk çocuğa sarıl görülmemiş bir itinayla
nasıl olursa olsun
sevdiğini sevildiğini bileyim
ve öleyim iyi olduğunun rahatlığıyla

hüzünler yapar gönlümü
evlerim yıkılır
uzakta mısın? ...

not:

sana yazmazsam
hiç yazmam artık
deniz kızı saçlım
hangi yağmura yakalandın
üşüyorum böyle