O Benim Emmim Şiiri - Mustafa Deniz

Adı Allahverdi soyadı Tavlı
Ser ile yaşadı o benim emmim
O bir mecnun idi Hakka sevdalı
Bir ile yaşadı o benim emmim

Üçtepeye kayıtlıydı nüfusu
Yoktu yeri yurdu tarla tapusu
Bir göz damı vardı birde namusu
Ar ile yaşadı o benim emmim

Sevecendi hem aşk dolu biriydi
Miskin değil çalışkandı diriydi
Tek kazancı helal alın teriydi
Ter ile yaşadı o benim emmim

Güneş gibi ışık olur saçardı
Kış olur kapanan yolu açardı
Her komşunun yardımına koşardı
Kâr ile yaşadı o benim emmim

Ne yazsam değişmez aynı netice
Ezanı okurdu bilseniz nice
Yeri geldi bekçi camiye hoca
Zor ile yaşadı o benim emmim

Evliya gibiydi Allah'ın eri
Herkes sayıyordu kendinden biri
Alçak gönüllüydü köyümün piri
Sır ile yaşadı o benim emmim

Doksan iki yılı güz aralığı
Eylül ayı sonu aldım salığı
İstanbul’a göçtü ilk ayrılığı
Yer ile yaşadı o benim emmim

Gurbet eller zehir etti balını
Ecel kırdı kanadını kolunu
Ölümün en soğuk acı halini
Bar ile yaşadı o benim emmim

Ölüm yavrusunu elinden aldı
Gelin dul torunu babasız kaldı
Acıyla kederle yandı kavruldu
Kor ile yaşadı o benim emmim

Ne bilsin ki dert ilişmiş canına
Ömrü bitti geldi yolun sonuna
Defin ettik yavrusunun yanına
Nur ile yaşadı o benim emmim

Mustafa’yım bakın gözüm yaşına
Çok mert idi ekmeğine aşına
Molla yazın onun mezar taşına
Hür ile yaşadı o benim emmim

Köyümüze en fazla emeği olan Allahverdi emimi rahmetle minnetle şükranla anıyor Rabbimden merhametiyle muamele etmesini niyaz ediyorum mekânın cennet olsun güzel insan

Mustafa Deniz