Allah, Ölsün Diye Herşeyi Yapmış

ağaçlar ağlıyormuş yaralı yüreğinin haline `
kuşlar uçmaz olmuş yas tutarken
gökler güneşe inat bir çaresizlik eline
bakamaz olmuş
uzaklara,
gidenlerin gelmediği zamanın öksüzlüğüne
saplanıp kalmış bir ihanet
kanser olmuş
anneler ağıt yakamaz olsunlar diye
gitmiş
hasret çalımlayan bir elmiş kanı yudumlayan
satıp ta batsınlar diye
boğulan hayaller olmuş çaresizlikte
umutlanan kahrolan bir sessizlikte
çocuklar bile oyunu unutup ölmüşler
kimsecikler duymasın diye
ışık karanlığa küsmüş
ufuklar aydınlansın diye
aşıklar lal olmuş dillerine inat mühürlenmişler
mimlenmişler gece kuşları
bulutlar ilk kez dinlenmişler
yağmurlar dursun diye
çöller dinsin diye
toprak yarılmış
ötelerden gelen bir emir ile
hayvan olmuş taşlar
ayaklarına batmasın diye
büzülmüş dikenler
güller koksun diye.
aslında zaman sızıyormuş acısından
demir deliniyormuş
örümcekler yemiyormuş kuş yumurtalarını
kuş olup uçsunlar diye
hayat utanıyormuş
zor bir engele takılmaktan korkan mermi misali
serüvenler rüyalardan kaçarken takılıp düşmesinler diye
sınıfta kalan kara gözlü tebeşir
yazmıyormuş
anlasınlar diye
Allah ölsün diye her şeyi yapmış
kalıpta acıyı solumasın diye
nefesine yumruklar hücum etmiş
kalbi ilk ve son kez teklemiş
ölüm yanında kol gezermiş
sussun da
toprağı özlesin diye
yiğide ağıtlar yakılırmış, çocuklarına acınırmış
sanki ölüm sadece onun diye
uyku tutmaz olmuş açılan gözler
son bir kez bakmak istemiş
annesi tertemiz yüzünü gökler sevsin
toprak yutmayı unutsun diye
melekler ağlıyormuş
analar sussun diye.
Allahsızlar inanmıyormuş Allahsızlığa
Ölüm Allahın bakışıdır diye.
içlerindeki pis karanlığa
iman etmişler
Allahtır diye...!