Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'ALIŞMAK sensizliğe'her dizesi debisi yüksek bir sevgi duygu hüzün nehri...Kullanılan dil sade Bu tercih şiire harika bir akıcılık kazandırmış...Sözcükler derin anlamı barındıranlardan özenle seçilmiş Sevgili Şairemiz Nejla Özkan Hanım,ı bu sevgi dolu duygu ve de hüzün yüklü muhteşem şiiri nedeniyle kutluyorum ve de ayakta alkışlıyorum...Saygımla...
Kelimelerle duyguların anlatımı kaleminizde güzellik bulmuş. Kutlarım. Selamlar...
insanoğlu her şeye alışıyor, hasrete de , yalnızlığa da.
Alışmak bazen zordur ama alıştığınızdan vazgeçmek çok daha zor...
Yüreğinize sağlık...Çok güzeldi...Sevgiler....
yuregıne sağlık harıka bır sıır tebrıkler ve basarılar..
Duygu yüklü çok, çok güzel bir şiir ve yorumlardan anlaşılacağı gibi Nejla hanım şair olarak da, insani kişilik olarak da çok sevilen bir arkadaşımız. Gönülden kutluyorum.
Kökleri okyanus derinliğindeki yüreğe kazınmış bir aşkın,sevdanın dizelere ustaca serpiştirilişini,bir film şeridi gibi okuyuculara gösterime sunumunu buldum'ALIŞMAK sensizliğe'de...Böylesi aşkların sevdaların sevgilerin duyguların hep efsanelerde yaşandığını düşünmüşümdür bu güne değin amma bu şiirde duyguların debisi yüksek birer nehir olup mısralarda aktığına tanık oldum...Sevgi hasret özlem şiirin her dizesinde öylesine taşkın bir ırmak olmuş ki şiiri adeta bir sevgi okyanusu haline dönüştürmüş ve biz okuyucuları da etkilemek suretiyle bu duygu ve de sevgi okyanusunun dalga şeklindeki dizelerinde birer birer hüzünlenme yarışına sokmuşlardır....
Şiirde herkesin anlayabileceği sözcükler kullanılarak şiirin insanların kılcal damarlarına kadar nüfuz etmesi sağlanmış ve böylece şiirin yüreklerdeki dokunuşlarının gücünün artması temin edilmiştir...Şiir aşk adına bizi sevindirmiştir,ayrılık adına da hüzünlendirmiştir...
Bu duygu bulutu sevgi ve de hüzün yağmuru şiirinde bizleri sırılsıklam ıslattığı için 'ALIŞMAK sensizliğe'nin çok kıymetli şairesini yürekten tebrik ediyorum...Hürmetimle...Savaş GÜRSOY
Mükemmel şiiriniz sizi kutluyorum saygılar efendim
Yürekte sevgiden yana kbul görmüş sevilnei sevene seven yüreğine emanet bıraktığı sensizliği ile anarken şiirsel duygularlal anlatırken bir yandan sevgilerde yaşanan iki yüzlülüğe de değinme gereksinimi duyarak mısralar arası haklı sitemlerde bulunan yüreği okunası hüzün dolu güzel şiiri adına gönülden kutluyorum... Yüreğine sağlık kalemin daim olsun dost yürek....
Bu kalemi tutan ellere yureginden dokulen sozlere tesekkurlerimi sunarim ustad saygilarimla
Bu şiir ile ilgili 137 tane yorum bulunmakta