Alışmak Şiiri - Huban Asena Özkan

Geceye dokunan bir serin rüzgâr,
Susmuş bir kuşun kanadında yankı.
Ay, ince bir bıçak gibi keser gökyüzünü,
Yıldızlar titrek, Evren bir masal kadar eski.

Alışmak diyorlar, hangi yankının peşinde?
Bir kar tanesi gibi düşer hüznün sesi.
Hangi dağın yamacında saklanır ışık?
Karanlık, ellerime dökülen bir zifir.

Dert, ince bir dalın kırılışı gibi,
Hüzün, derin bir kuyunun dibindeki yankı.
Gözlerimde asılı kış gecesi,
Ay üşür, yıldızlar kırılır cam gibi.

Evren büyük, biz küçük zerreleriz,
Bir fırtınanın içindeki yaprak misali.
Zaman, bir hırsız; çalarken her şeyimizi,
Alışmak, ceplerimize bıraktığı tek teselli.

Hangi hayal unutur yolunu bu yolda?
Hangi rüya, hangi uyku siler izi?
Bir denizin ortasında batık bir gemi gibi,
Alışmak, kimsesizliğin en ağır türküsü.

Bir martının kanadında unutulmuş bir şehir,
Kırık aynalarda kaybolur yüzümüz.
Ve alışırız; tıpkı bir dağın sessizliğine,
Tıpkı rüzgârın sırtındaki göçebe bir iz gibi.

Şimdi yıldızlara dokunuyorum usulca,
Karanlık, avuçlarımda birikmiş.
Alışmak, diyorum; bir kış masalı belki de,
Karanlıkta usulca solan bir yıldızmış.

Huban Asena Özkan