Alışkınım Şiiri - Barut Can

Ben alıştım güneşin doğuşunu sensiz izlemeye de
Yaralı gönlüm alışamadı bir türlü sensizliğe
Sonun da ölüm olsa koşarak giderim de
Yolun sonu çıkmasa sensizliğe

Anlamadın beni hiçbir zaman hiçbir dilde
Hep umursamaz oldun seviyorum dedikçe
Ağlamayı öğrettin sen bu kara gözlere
Gönül dilim sustu artık gömüldü sesizliğe

Onca kurulan hayal boşaymış meğer
Arada mesafe olursa sevgi azalırmış meğer
Yürekten seversen uğrunda ölmeye değer
Karşılıksızsa aşk mecnun olup çöle düşsen ne fark eder

Aşk kapsar gökkuşağının her rengini
Ama önce renkleri görmesini bilmeli
Gönül gözüm kör aşka küstüm küseli
Son kez görsem yüzünü gülerek karşılarım eceli

Deli divane bu diye düşünme
Sevdim demiştin bir zamanlar sende
Vebalim dilim boynuna susmalıydı o günde
Çıkmamalıydı ağzımdan o sihirli cümle

Kinim yok ama inan çok kırıldım
Bir havalara girdim sende seviyorsun sandım
Bağışla bilemedim kendimi haddimi aştım
Dert etme sen beni ben bu sonlara Alışkınım ….. 10.10.2017 BaRuT