Alışkanlık Mıydım? Hayal Miydi?

Onu ilk gördüğümde hayatımda bir şeylerin değişeceğini hissetmiştim. Kalbim hızla atmış, içimde sebepsiz bir umut belirmişti. Zamanla onunla paylaştığım her an daha da anlam kazandı; günler, aylar birbirini kovalarken ona daha da bağlandım. Ama o hep bir adım gerideydi. Sanki ben ona yaklaşırken, o daha uzağa gidiyordu. Her bakışımda bir karşılık aradım, her sözümde bir sıcaklık hissetmeye çalıştım. Ama gözlerinde gördüğüm hep aynı boşluktu. Sevdiğimi söyledim, elimi uzattım ama bir türlü tutmadı. Kendimden verdim, hep daha fazlasını yaptım ama nâfile. Sanki ben onun hayatında sadece bir alışkanlıktım, doldurulacak bir boşluk. Sevgi sandım ama aslında sadece varlığımın, onun için bir anlamı yokmuş. Bir gün anladım, belki de onu hiç kazanamamıştım. Ne yaparsam yapayım, o beni istemiyordu. Sevdiğimi ona söylemek bile, duvara konuşmak gibiydi. Beni hiç sevmediğini kabul etmek zorunda kaldım, ve bu, en acı verici gerçekti.