Alışkanlık Şiiri - Mehmet Halil

Balık istifi otobüste, anons üzerine
Adım adım arkaya ilerliyordum
Sağ olsun diğer yolcuların desteklediler de
Onlar sayesinde ayakta durabiliyordum.

Bir anda piyangodan bilet çıkar gibi,
Bir genç ayağa kalktı ve
‘’Buyur amca sen otur’’ dedi
Yediremedim kendime…

İçimden elimin tersiyle çarpmak geçti
Gözlerim ise koltuğa doğru eğrildi

Gönülsüzce ‘’hayır olmaz sen otur! ’’
‘’ben öbür durakta ineceğim’’ dedi.
İnmeyeceğini bildiğim halde,
‘’Haaa! Öylemi? ’’ dedim oturdum.

Başladı bilinçaltımla bilincimin savaşı
O gencin arkamda dikildiğini hissediyorum
Savaşı bilinçaltım kazanmıştı
Geriye dönüp bakmaya utanıyordum.

Yolcuların azı oturup çoğu ayaktaysa
Suç, o hakları savunamayan eski kuşaklarda
Şimdikilerde bizim kadar suçlu,
Onlar da geleceklerini görüp uyansalar ya

Kimse hissetmiyor o acıyı,
Bıçak kendine saplanmazsa…
İnsanlar benimsiyor işkenceli hayatı
Genç yaşta alışmaya başlayınca.

Bu akşamki ‘’Ustalara Saygı! ’’ programında
‘’Doksanında dünya şampiyonu olacağım! ’’ dedi
Hem şaşırttı hem gülümsetti Şinasi Ertan
Onun ego-süperego savaşına takıldım
Fırlamış İzmir’in kaymak tabakalarından.

Belediye, TÜSİAD, Ege sanayi odası, Borsası
Tansaş, Kipa, Spor kulüpleri yöneticilikleri
Gözyaşları arasında karşıladı alkışları
Kimse ‘’toplum için ne yaptın? ’’ demedi.

Paralar kimlerden toplandı, kimlere gitti?
Koltuğa oturdum ama,
Soruları unutamadım ki…
Saygısını sunadursun uyuyanlarda.