Alışırsın Kızım Şiiri - Deniz Kusun

Anlamak istemiyorum her şeyi anne, bilmek istemiyorum. Yaşanmış ne varsa silmek, oralarda bir yerde gömmek istiyorum. Hatıralar elimden kolumdan tutmasın istiyorum. Ben baktıkça kanayan gözler istemiyorum, tanıdıkça, gördükçe ezilen bir yürek istemiyorum anne. ‘’Umut kızım, umut! ’’ diyorsun da, düşüp kalktıkça kanayan dizlerim ve ellerimden başka ne kalıyor geriye! Ne umudu anne? Koyduğum hiçbir şey yerinde kalmıyorken, sabah uyandığımda görmek istediklerim yanımda olmazken, söyler misin anne ne umudu? Kızmıyorum sana anne, sitemim hayata… Ben çabalayıp didinirken, tam da her şeyi düzeltmişken beni eliyle bir kenara iten hayata tüm bunlar. Onca şeye rağmen bana alışırsın diyenlere anne!

İnsan nasıl alışabilir ki bu düzene? Nasıl yaşanmamış sayıp çeker gider? Çekip gitmek kaçmak değil midir? Ve bunu bizden nasıl bekler? Sorularım bitmiyor, ama buna rağmen tek bir cevap bile yok anne… Ben mi çok ince düşünüyorum yoksa hayat mı çok kaba bilmiyorum. Bildiğim tek şey sevmekti. Aşkı, yaşamayı, hayatı, insanları… En çok da insanları sevmekti anne. Karşılık da beklememiştim. Sadece sevmiştim. Niye diye sormuyorum, artık öğrendim, cevabı olmayan soruların tek cevabı ‘’Alışırsın kızım’’ değil mi anne!