Alışırsın Şiiri - Rifat Akpınar

Bu hayat alışılmaz’mı sanıyorsun,
Nelere alışırsın’ki, sen bile şaşırırsın.
Çocukluğunu yaşamamaya,
Büyürsün büyümeye alışamamaya alışırsın.
Gün gelir’ki elinden alınan hayatına alışırsın,
Delik deşik olur sırtın, dönersin sezar olmaya alışırsın.
İhanete uğramaya, brütüsleri görmeye,
Geçen ömrünün boşuna olduğunu bilmeye alışırsın.
Temeli bozuk binanın köhneliğine,
Yastığını paylaştığının kahpeliğine alışırsın.
Fersah, Fersah yapılan hileye,
Kapandıkları Feramuz kaleye,
Yıllar yılı gün be gün çileye,
Ve sonunda yeniden başlamaya alışırsın.
Bir ömrü harcadığın güllerin dikenine,
An gelir bileğini bükenine alışırsın.
Akbaba’ların leş kargalarına dönüştüğüne,
İt sürülerinin puslu havada görüştüğüne,
Aynı odada haince arkandan gülüştüne,
Kalleşçe seni nasıl bölüştüğüne alışırsın.
Şu dünyaya tek geldik, tek gideceğiz,
Ne yani; Bi Yalnızlığa’mı alışamayacağız.

#ŞiirRıfatAkpınar / 30.12.2019