Alışılagelen Sensizlik

Şu deniz ve onla dans eden kumlar,
Bi yanda parlayan güneş öte yandan martılar,
Aynı rüzgarın peşi sıra sürüklediği bulutlar,
Ve bir gemi açıkta, rotası uzak diyarlar ...

Sensizliği bu limanda artık bıraktım
Kalbimdeki prangaları söküp attım
Güneşin üzerine doğduğu şu rıhtım
Şahidimdir , ne gemiler yaktım....

Ama bilmezsin yine de sen!
Dinlemezsin tek konuşan sen!
Körsün her şeyi gören sen!
Sensin yine seni bitiren sen ! sen!
Sensin açan baharın üstüne kış olup çöken sen!
Sensin yeşeren filizleri kurutan sen!
Sensin rengarenk dünyamı karartan sen!
Sensin şimdi unutulan sen !
Sensin şimdi hepimize veda eden sen !

SEN yoksun artık sen !
Ne bir defter ne de bir kağıt parçası kaldı senden geriye
Ne bir kalem kaldı adını yazan nede bir iz seni hatırlatan
Sen, Sen! düşün"sen" bide Neler yitirdiğini
Neyse nası olsa anladın artık yitip gittiğini
Sen yoksun ! sen !
Artık bittin sen ! Kovuldun ! yüreğimin köşesinden
Zamanın da bitti her şeyinde
Sensizliği sen yaptın alışılagelen...