Alışamadım Şiiri - Güven Tekin

İnsan alışıyor zamanla her şeye.
Sevmeye de sevilmemeye de alışıyor.
Severken duygularını içine bastırmaya da alışıyor.
Gözlerine bakarak susmayı da öğreniyor.

Satırlar dolusu yazar yazar silersin, onu zor duruma düşürmek istemezsin.
Beraber ağlamaya da gülmeye de alışıyor insan.
Sessizce bir köşede yanlızlığı öğreniyor insan.
Kalabalık içinde onsuz nefes almaya da alışıyor insan.

Zamanla unutulmaya da alışıyor insan.
Yüzünü güldüreni, hayat vereni olmadan adım atmaya alışıyor insan.
Kaybederken bir kibrit çakmaya da alışıyor insan.
Olmayacağını bile bile lades demekti benim sevdam.

Zamanın ağırlığı altında, ezilmeye de alışıyor insan.
Çocukluğunu, gençliğini yaşayamadığına da alışıyor insan.
Zamanla her şeye alışıyor insan.
Duyguların ölmesine alışıyor insan.

Kaybetmenin kazanmaktan zor olduğuna alışıyor insan.
Her şeye alıştım da sensizliğe alışamadım.
Acın hala yüreğimi kasıp kavurur alışamadım sensizliğe, alışamadım.