Alışamadım Şiiri - Ömer Hüsamettin Yüzaklı

Benim hikayem bu senin yüzünden.
Yılları tespih gibi dizdim,
Çekiyorum arkandan.
Ama yokluğuna,
Alışamadım,alışamadım.
Şu yalnızlığımı kıramadım bir türlü.
Hep aynalar kırıldı seni hatırlayınca,
Kadehler kırıldı.
İşte;
Sen böyle istiyordun zaten tamam mı?
Ne geldiyse başıma senin yüzünden geldi.
İşsizim artık,nerde akşam orda sabah.
Hayat pahalıymış umurumda değil.
Savaş varmış,İstanbul kalabalık,
Yaşamak zor,bana ne.
Bir tek çocuklar ağlamasın bana yeter.
İşte o zaman bende oturup ağlıyorum.
Çocuklara her şey bedava olmalı.
Lunaparklar,çikolatalar,oyuncaklar.
Bir gün bey oğlundaki oyuncakçı mağazasının
Camlarını kıracağım görürsünüz.
Artık;
Şişman meyhanecide içki vermiyor bana,
Borcum var diye.
Oranında camlarını indireceğim belki.
Bir kadeh şaraba şiir okuyorum ucuz meyhanelerde.
Sarhoşlara meze oluyor sana yazdığım mısralar.
Sızıp kalıyorum alkış ve bravo sesleri arasında.
Birisi dürtüyor,
Hadi hemşerim süpürüyoruz,kalk git.
Hep bana git dediler zaten,
Hiç gel diyen olmadı ki.
Sende git dedin.
İşyerinden müdür,meyhaneden süpürgeci,parktan bekçiler.
Git,git.
Bıktım artık be.
Ölsem ölemiyorum elimde değil.
Ben buna layık değilim,
İşte zor gelen bu.
Sen alışmışsındır yeni hayatına.
Kocan zengindir,çocukların vardır,yeni dostların.
Ama; beni unutamazsın biliyorum.
İşte beni yaşatan bu.
Ara sıra radyoda bizim şarkımız çalınıyor.
Bu bizim şarkımız olsun demiştin.
Bu şarkı hep çalsın ikimiz için.
Bu bizim şarkımız,
Ben seni unutmak için sevmedim.