Alışacaksın Şiiri - Celal Bahar

İlk zamanlar dünya başına yıkılacak,
Sen altında ezildiğin bu yükü taşıyamayacaksın.
Unutmak için olmadık gönüllerde teselli arasan da,
Hiç aklından çıkmayacak ama gün gelip alışacaksın.

Ne zaman yürümek istesen, eksik bacağın engel olacak sana,
Neye elini uzatsan, kopuk kolun gelecek gözünün önüne,
Kime bakmak istesen, kör olmuş gözün getirecek karanlığı,
Unutmak mümkün olmayacak ama gün gelip alışacaksın.

Kanatsız bir kuş gibi çırpınacaksın, ancak artık uçman imkânsız,
Kökleri kurumuş bir ağaç, yapraksız bir dal olacaksın,
Toprağa sımsıkı tutunacaksın ama artık çiçek açman imkânsız,
Unutmak mümkün olmayacak ama gün gelip alışacaksın.

Sen masumsun diye şeytan fısıldayacak sürekli kulaklarına,
Başkaca bir ses duymayacaksın. Lanet edeceksin sevdiğin zamana.
İçten içe aşkın alevi söner gibi olsa da, közü daha az yakmayacak.
Unutmuş görüneceksin ama gerçekte sadece alışmış olacaksın.

İnsanlardan kaçacaksın bir zaman, tenhalar mekânın olacak.
Gizli gizli ağlayacaksın, gözlerin hep yaşla dolacak.
Kıymak isteyeceksin artık sürüyemediğin cana lakin
Etrafındaki herkes canını almana dahi engel olacak.

Değmez diyeceksin, layık değildi zaten sevdama.
Ben neleri göze aldım uğruna, O ne yaptı kalbime…
Tek suçu sen gibi sevmemek olan bir masuma, türlü suçlar atacaksın.
Unutmayı iftirada arayıp onu da bulamayacaksın, sadece alışacaksın.

Ve gün gelecek tüm ümitlerin yitip gidecek.
Öldü sayacaksın, unutmayacak ama artık içinde yaşatacaksın.
Tıpkı diğer tüm kayıpların gibi rahmetle anacaksın.
İşte o vakit dostum, aşkı sevgili olmadan da yaşamayı öğreneceksin.
Aşkın sevgiliden çok daha önemli olduğunu anlayıp,
Onsuzluğa alışacaksın.