Yumurta adam uçurumdan atlayıp kırılınca,
Çok üzüldü onu seven kadın;
Ağlamaktan harap olmuş gözlerle bakma cesareti buldu.
O da ne? Yumurta adamın içi boştu!
Kaybettiğini bile unuttuğu belleği canlandı birden;
Yumurta adamların dışı boyalı, içi ise bomboştu.
Artık ağlamamalıyım derken,
Belleğini kaybettiği anı hatırladı:
Kendini atarken onu da uçurumdan iten başka bir yumurta adamdı.
Ağladı...
Gülsen GönençKayıt Tarihi : 7.10.2005 09:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Saygılar.
TÜM YORUMLAR (8)