Zorlu bir tılsımdı yaşam,
Karanlık evrenden savrulmuş,
Binmiş bir ışık demetine de,
Tutulamaz bir hızla yol almış...
Açar şimdi cümle familyası çiçeklerin,
Anladım yaralısın
hem de çok derin,
beklersin saracak
bir mecnun hekim...
Gücüm yok
yelken açacak
Elleri ile çizer insan
kendi kaderini,
tercihlerimizin
toplamıdır hayat,
güzel şeyler
geçir aklından,
Beni hep yanında buldun diye;
hep yanında kalırım sanma,
anlamazsın bir gün,
bir gün çıkar giderim,
bir hiç olurum hayatında,
karışırım,
Sıradan bir gece idi;
İzmit körfezi karanlığın koynunda
büyük bir sessizlikle,
uykusuna dalmak üzere idi...
Körfez şehirlerinin ışıkları
denizin yansımasında
Karanlığın dalgaları vuruyor sabahlarına,
kan köpüğe kesmiş denizin...
bir yok oluşun içindesin,
ağla sevgili FİLİSTİN!
ağla ey insanlık,
değerlerinin bittiği yerdir FİLİSTİN...
Düşmüşüz yaşam denen,
bir anafora,
herkes birbirine sarılır;
anne çocuğa,
çocuk anneye,
baba aileye sarılır,
Sana bir sözüm var küçüğüm,
söz dinlersin biliyorum,
bir gün büyüyeceksin,
belki katıksız yiyeceksin,
ama yine de;
büyüyeceksin...
Merhaba hasretim
merhaba
ıssız gecelerimin kalabalığı,
arsız duygularımın
terbiyecisi merhaba...
ufuksuz ömrümün ufku,
Hüzünlü bir melodi de gördüm seni,
buruk bir iç çekişle,
dinledim sensizliği...
sonra;
düşündüm nankörlüğünü kelebeğin;
konduğu güzel çiçeğin,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!